Bu ara seanslarımda hep AŞK çıkıyor karşıma. Danışanlarım, ne istiyorsun sorusuna, “Aşk…” diye cevap veriyor, sonra da açıklıyorlar: Ama bu erkeğe veya kadına duyulan aşk değil, bu kutsal bir aşk!
Allah Allah… Aşk bir duyguysa eğer, kadına, erkeğe, Allah’a, çocuğa, doğaya… Aşk, aşktır değil mi, bunun kutsalı, sıradanı mı olur?
Hmm… Peki o zaman “kutsal aşk” denilen, AŞK nedir? Neden kutsaldır? Aşk sadece dokunamadıklarımıza hissettiğimizde mi kutsaldır?
Valla bana göre, benim kızıma hissettiğim aşk son derece kutsal… Hiç de geçici görünmüyor; zira maşallah on bir yıl oldu, aşkımın bir yere gittiği yok zira o büyüyor benim aşk kökleniyor, hani neredeyse kazık çaktı!
Ya da örneğin eşime duyduğum aşk… Öyle aşk değil, çünkü erkeğe duyulan aşk kutsal değil dersem, onun kalbini kırmış olmaz mıyım? Kesin küser bana! Valla o beni kutsal bir aşkla sevmediğinin söylerse, ben acayip bozulurum hiç yalanım yok. Ne o yani, bana olan aşkın geçici mi diye kavga bile çıkarırım.
Peki aslında o zaman “kutsal” olanı neden arıyoruz? Ya da aslında şunu mu sormak lazım: Ne arıyoruz?
Hepimizin içinde çocukluk günlerimizden hatırladığımız (ya da yaşayamadıysak da eksikliğini yaradılış gereği hissettiğimiz), tertemiz bir sevgi özlemi var. Annemizin bize dokunuşunda yaşadığımız bu tertemiz sevgiyi, bir ömür yaşamaya, çoğaltmaya çalışıyoruz. Bu sevgi bize “iyi ki doğmuşum” dedirten cinsten… Tertemiz bir enerji. İşte biz bir ömür boyu böyle tertemiz hissedebilmenin peşinde koşuyoruz… Sanki bu sevgi bizi kendi içimizdeki o masumiyetle yeniden buluşturuyor ve arınmamızı sağlıyor. İşte aradığımız bu: Hayatın çalkantıları içinde sevgiyle arınmak… İçimizdeki temiz parçamızla buluşmak, onu kendi içimizde bir Mekke’ye dönüştürmek.
Bahar geldi… Arınma tazelenme yenilenme zamanı. Aşkın her türlüsü kutsal. Atın kendinizi dışarıya, ister insana ister doğaya aşkınızı ilan edin, içinizdeki kutsalı hissedin.
Talyaa Vardar, BSc, MAPS, PCC
Yönetici Koçu
Sanat Terapisti
Eğitimci
